Вольга-Іголачка / À propos d'Olga, qui se fait appeler une aiguille

Сашэ - рэч патрэбная, ужытковая, робіцца проста. Зёлкі з добрым пахам і (пажадана) з добрымі якасцямі завязваюць у анучку і кладуць у шафу. А потым, калі пах і добрыя якасці выпетрацца ( вычхаюцца, сыдуць на нішто), змесціва анучкі па просту выкідаюць. Часцяком разам з анучкаю.

Але за даўнім яшчэ часам гэтыя сашэ сталі рабіць як маленькія творы ўжытковага мастацтва: з карункамі, пярлінамі і да т.п. Вядома, і з вышыванкамі таксама. Вы б змаглі выкінуць такое? Галаву даю на злом - не змаглі б. Але каб выкінуць змесціва сашэ, трэба было самым далікатным чынам  папоркаць у шво рэжучым прыстасваннем, каб гэтае шво распароць; потым ізноў насыпаць туды зёлак, потым нанова зашыць. Тысячы кабет па ўсім свеце так і рабілі, сотні так робяць. Прынамсі, да сёння паважаныя часопісы раюць рабіць менавіта так.

Ну а што я? І я так рабіла. Ажно пакуль не натрапіла на парады Вольгі-Іголачкі  ў блогу Иголкин уголок . Паглядзіце, наколькі проста і дасціпна гэта робіць яна!

Ну а што я? Цяпер і я так раблю! Як усе, кладу ўсярэдзіну сінтэпон і разам з ім - маленькі мяшэчак з лавандай, хмелем, мятай. І як Вольга - то на адзін гузік зашпільваю, то на два, а то і на тры (трэба яшчэ з маланкай паспрабаваць). Файна!

Вядома, я засведчыла Вользе сваю пачцівасць і колькі разоў напісала пра вялікі дзякуй. Натуральна, яна мне адказала "Ды напрамілы Бог!"  Але ўсіх, хто па маіх спасылках патрапіць у Вользін куток, шчыра папярэджваю: імбрыкі з пліты паздымайце і  ваду перакрыйце. У мяне па першапачатку ад выгляду ўсяго, што Вольга-Іголачка робіць (цацак, гафтаў, вязаных рэчаў)  імбрык траха не падсмажыўся.